حرفهای دل تنهای من

من باران را دیدم كه بی دریغ می بارید، فارغ از آن كه بداند یا بپرسد که پیاله های خالی از آن كیست. 

تنهایی همین است..تکرارنامنظم من بی تو...

بی آنکه بدانی برای تو نفس

میکشم...

از غم نا مردمی ها

بغض ها در سینه دارم

      شانه هایت را برای گریه کردن دوست دارم

             بی تو بودن را برای با تو بودن دوست دارم

                   خالی از خود خواهی من برتر از آلایش تن

                          من تو را بالاتر از غم برتر از من دوست دارم

                                  بغض سرگردون ابرم..قله ی آرامشم کن

اینقدر دلم قصه خورده که انگار دیگه خدا دوسم نداره

    اینقدر توی دلم غم هست که همیشه دلم قصه داره

    دیگه کوچه های تاریک دلم شده پر سیاهی

    توی راه عشق و عقلم موندم سر دو راهی

هیچکس با من در این دنیا نبود

 هیچکس مانند من تنها نبود

 هیچکس دردی ز دردم برنداشت

بلکه دردی نیز بر دردم گذاشت

هیچکس فکر مرا باور نکرد

خطی از شعر مرا از بر نکرد

هیچکس معنای ازادی نگفت

در وجودم رد پایش را نجست

 هیچکس آن یار دلخواهم نشد

هیچکس دمساز و همراهم نشد

 هیچکس جز من چنین مجنون نبود

در کلاس عاشقی دلخون نبود

 هیچکس دردی نکرد از من دوا

جز خدای من خدای من خدا

براش بنويس دوستت دارم

آخه مي دوني آدما گاهي اوقات خيلي زود حرفاشونو از ياد مي برن

ولي يه نوشته , به اين سادگيا پاک شدني نيست .

گرچه پاره کردن يک کاغذ از شکستن يک قلب هم ساده تره

ولي

تو بنويس .. تو ... بنويس

دوست دارم

عشق اگر با تو بیاید به پرستاری من شب هجران نکند قصد دل آزاری من روزگاری که جنون رونق بازارم بود تو نبودی که بیایی به خریداری من برگ پاییزی ام و خسته دل از باد خزان باغبان نیز نیامد پی دلداری من....

گاهی پروانه ها هم اشتباه عاشق می شوند/                                                                                                                                                                                                                بجای شمع گردچراغهای بی احساس خیابان می میرند.

اشک که بی صداست/پشتی که بی پناست/دستی که بسته است/                                                                                                                                                                                     پایی که خسته است/دل که عاشق است/حرفی کهصادق است/                                                                                                                                                                                    شعری که بی نهایت است/شرمی که اشناست/دارایی من است.ارزانی شماست.

کاش میدانستم سرنوشت راچه کسی برایم بافته؟                                                                                                                                                                                                            ان وقت به اومی گفتم یقه راانقدر تنگ بافته ای که بغضهایم رانمی توانم فرو ببرم.

تورابه رخ تمام شقایق ها می کشم ومیگویم:تاگل من هست زندگی باید کرد.

انسان هم می تواند دایره باشد هم خط راست. انتخاب با خودت است : تا ابد دور خود بچرخی یا تا بی نهایت ادامه دهی ...

از تمام عشقمان، فاصله اش سهم من است

هرکجا می روم از قصّه ی عشقی سخن است

چاره ای نیست! به رویای تو عادت دارم!

این، همان سخت ترین قسمت عاشق شدن است!

آدم ها همه می پندارند که زنده اند؛

برای آنها تنها نشانه ی حیات؛

بخار گرم نفس هایشان است!

کسی از کسی نمی پرسد : آهای فلانی!

از خانه ی دلت چه خبر؟! گرم است؟ چراغش نوری دارد هنوز؟ ...

کلبه ای می سازم

پشت تنهایی شب، زیراین سقف کبود

که به زیبایی پروازکبوترباشد

چهارچوبش ازعشق، سقفش ازعطربهار

رنگ دیوار اتاقش ازآب

پنجره ای ازنور، پرده اش ازگل یاس

عکس لبخند تورا می کوبم

روی ایوان حیاط

تا که هرصبح اقاقی ها را با توسرشارکنم

همه دلخوشیم بودن توست

وچراغ شب تنهای من، نورچشمان تواست

کاشکی درسبد احساسم، شاخه ای مریم بود

عطر آن را با عشق

توشه راه گل قاصدکی می کردم

که به تنهایی تو سربزند

توبه من نزدیکی وخودت می دانی

شبنم یخ زده چشمانم در زمستان سکوت

گرمی دست تو را می طلبد

نمی دانم محبت را بـر چه کاغذی بنویسم که هرگز پاره نشود

بـرچـه گلـی بـنویـسم که هـرگز پرپر نشـود

بـر چه دیواری بنویسم که هرگز پاک نشود

بـر چه آبـی بنویسم که هـرگز گل آلود نشود

وسرانجام بـر چه قلـبی بنویسم که هـرگز سـنگ نشود

چنان دلگیرم از دنیا، که خود را هم نمی خواهم به این زخم دل خونین دگر

مرهم نمی خواهم همه نامهربانانند در این دنیای پرتذویر چنین شد حاصل

عمرم...که جز مرگم نمی خواهم

غـــــم مثل کــــوه درد مے ریزد ســـرم

از در و دیـــوار نامـــرد مے ریزد ســــرم

بغض-این تنها رفیق راه- طغیان مےکند

کل دنیا بے برو برگــرد مے ریزد ســـرم

زندگی لج مےکند با من،نمی فهمد مرا

در بهارم برگ های زرد مے ریزد ســــرم

شدم تنها،شبیه کــــوه هاے دور دست

رعد و برق از آسمان آنقدر مے ریزد سرم

زندگی مانند آب ســــرد مے ریزد سرم...

شبــــ که مــــی خـــواهَم بخــــوابم..
 
بـا خودم اتمـــــــام حُجــَــت مــی کنم...
 
 
که دیگــــــر نه اشکـــــــــــی از چشمـــــــــــانم فـــرو آیــد...
 
و نه نگاه هـــــــایم خیس آب شونــــــــد...
 
 
امـّـا صُبــــــــح که بـــلنـــد مــی شوم...
 
مــی بینم که بالِــشَم خیس خــــــــــــیس است !

به عاشقی گفتند ...!

سال دراز است گفت  نه به اندازه ی شبی

 که یک دل شکسته بخوابد ... !

به دنیا آمد تا دختر کسی شود

ازدواج کرد تا همدم کسی شود

بچه دار شد تا مادر کسی شود

♥

♥

♥

برای همه کسی شد

اما خودش بیکـــــــــس ماند

ﺩﻩ ﻣﺮﺩ ﻭ ﯾﮏ ﺯﻥ ﺑﻪ ﻃﻨﺎﺑﯽ ﺁﻭﯾﺰﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ

ﻃﻨﺎﺏ ﺗﺤﻤﻞ ﻭﺯﻥ ﯾﺎﺯﺩﻩ ﻧﻔﺮ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺷﺖ

ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮑﻨﻔﺮ ﻃﻨﺎﺏ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ ﻣﯿﮑﺮﺩ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﺳﻘﻮﻁ

ﻣﯿﮑﺮﺩﻧﺪ

ﺯﻥ ﮔﻔﺖ : ﻣﻦ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﻋﻤﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺍﺷﺘﻢ ﮐﻪ

ﺩﺍﻭﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﻭﻗﻒ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﻡ

ﮐﻨﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﯿﺰﯼ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﻧﮑﻨﻢ ... ﻣﻦ ﻃﻨﺎﺏ ﺭﺍ ﺭﻫﺎ

ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﯼ ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺍﺭﻡ

ﺩﻩ ﻣﺮﺩ ﻭ ﯾﮏ ﺯﻥ

ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﺳﺨﺖ ﺑﻪ ﻫﯿﺠﺎﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﺷﺮﻭﻉ

ﺑﻪ ﮐﻒ ﺯﺩﻥ ﮐﺮﺩﻧﺪ.))))))))))))